សេចក្ដីផ្ដើម (Prologue)
នៅក្នុងទ្វីបបុរាណ អមរា ថាមពលត្រូវបានវាស់ដោយ វិញ្ញាណប្រយុទ្ធ (Spirit Weapon) ដែលត្រូវបានដាស់ដោយមនុស្សម្នាក់ៗនៅអាយុដប់ប្រាំមួយឆ្នាំ ហើយត្រូវបានពង្រឹងដោយ ឆពណ្ណរង្សី (Spirit Ring)។ គ្រប់អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណសុទ្ធតែមានមហិច្ឆតាចង់ឡើងឋានៈ ដោយប្រើពណ៌នៃឆពណ្ណរង្សីជាចំណុចវាស់ស្ទង់— លឿង ស្វាយ ខ្មៅ និង មាស។
នៅក្នុងត្រកូលមួយដ៏តូចតាចដែលលាក់ខ្លួននៅ ជ្រលងភ្នំដែក មានយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ ធារក្ស ដែលមានអាយុដប់ប្រាំមួយឆ្នាំ។ គេកំពុងរង់ចាំដោយអន្ទះសារនូវពិធីដាស់វិញ្ញាណប្រយុទ្ធ។
ប៉ុន្តែជោគវាសនាបានលេងសើចនឹងគេ។ នៅពេលដែលពិធីបានចាប់ផ្តើម គេបានដាស់វិញ្ញាណប្រយុទ្ធ ពីរ—ដែលជាបាតុភូតដ៏កម្រ—តែវិញ្ញាណទាំងពីរនោះ គឺមួយជា ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ គ្មានថាមពល និងមួយទៀតជា ពូថៅច្រេះ ដែលមើលទៅដូចជាវត្ថុគ្មានតម្លៃ ហើយត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា "វិញ្ញាណសំណាងអាក្រក់"។
ដោយសារតែការដាស់វិញ្ញាណដ៏គួរឱ្យអាម៉ាស់នេះ ធារក្ស ត្រូវបានគេ មើលងាយ និង បោះបង់ចោល ពីសំណាក់សមាជិកត្រកូលស្ទើរតែទាំងអស់ រហូតដល់ត្រូវបង្ខំចិត្ត ស្បថ នឹងខ្លួនឯងថានឹងត្រឡប់មកវិញដោយកម្លាំងពិត។
គេត្រូវបង្ខំចិត្តស្វែងរកជោគវាសនាខ្លួនឯងនៅតំបន់ ព្រៃបិសាចធាតុភ្លើង ដ៏គ្រោះថ្នាក់។
ធារក្ស មិនដឹងថា ពូថៅច្រេះ ដែលគេចាត់ទុកថាជា បណ្តាសា នោះ តាមពិតគឺជា អាវុធទេពបុរាណ មួយក្នុងចំណោមប្រាំ ដែលអាចផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនារបស់គេ និងជាគោលដៅរបស់ សម្ព័ន្ធដាវស្វាយ ដែលជាក្រុមសម្ព័ន្ធងងឹតដ៏គួរឱ្យខ្លាចបំផុតនៅក្នុងអាណាចក្រ... ហើយការស្បថរបស់គេដើម្បី សងសឹក ត្រកូល នឹងក្លាយជាការពិត។
ជំពូកទី ១៖ ធ្នូប្រាជ្ញា និងពូថៅច្រេះ
ព្រឹកព្រលឹម នៃភ្នំ វិញ្ញាណអគ្គី តែងតែមានភាពត្រជាក់ស្រៀវ និងស្ងប់ស្ងាត់ជ្រៅជ្រះ។ ភ្នំដ៏ខ្ពស់សម្បើមនេះ គឺជាទីសក្ការៈបូជា និងជាជម្រកតែមួយគត់របស់ ត្រកូលវិញ្ញាណអគ្គី។
នៅលើថ្មដាដ៏មុតស្រួចមួយ ដែលលយចេញពីគែមនៃកំពូលភ្នំ មាន ធារក្ស កំពុងអង្គុយបដិបត្តិធម៌ដោយស្ងៀមស្ងាត់។ គេជាក្មេងជំទង់អាយុប្រហែល១៦ឆ្នាំ ដែលនៅតែស្ថិតក្នុងឋានៈ អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ (Spirit Novice) ប៉ុន្តែមានទេពកោសល្យខ្ពស់។
ការប្រមូលផ្តុំថាមពលវិញ្ញាណរបស់ ធារក្ស បានឈានដល់ ចំណុចកំពូល ហើយគេទើបនឹងសម្រេចបាននូវ ដំណាក់កាលទីប្រាំបី ក្នុងឋានៈរបស់គេ។
អាថ៌កំបាំងដែលត្រូវលាក់បាំង
ធារក្ស បានបិទភ្នែក ហើយទាញថាមពលវិញ្ញាណទាំងអស់មកដាក់ក្នុងបាតដៃទាំងពីរ។
វិញ្ញាណប្រយុទ្ធទី ១: នៅដៃ ឆ្វេង របស់គេ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ដ៏មហិមាដែលចាំងពន្លឺពណ៌មាសបានលេចឡើង។ នេះគឺជាវិញ្ញាណប្រយុទ្ធកម្រិតកំពូល ដែលជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ត្រកូល។
វិញ្ញាណប្រយុទ្ធទី ២: បន្ទាប់មក គេបានហៅ វិញ្ញាណប្រយុទ្ធទីពីរ ចេញមកនៅដៃ ស្តាំ។ ពន្លឺពណ៌មាសត្រូវបានសង្កត់ចុះ ហើយជំនួសមកវិញដោយពន្លឺ ពណ៌ប្រផេះស្រអាប់ និងមានក្លិននៃ ការច្រេះ។ ពូថៅច្រេះ ដ៏ចាស់មួយកំណាត់បានលេចឡើង។ វាមើលទៅដូចជាសំរាម ហើយនេះគឺជា ភាពអាម៉ាស់ របស់គេដែលត្រូវលាក់បាំង។
"ធ្នូគឺឋានសួគ៌... ពូថៅគឺឋាននរក។ តើខ្ញុំអាចប្រើអាវុធពីរនេះដើម្បីក្លាយជា ទេពប្រយុទ្ធ បានយ៉ាងដូចម្ដេច?"
ខណៈពេលដែលគេកំពុងតែពិចារណា ស្រាប់តែមាន សំឡេងស្រែក ដ៏អាសន្នមួយបានបន្លឺឡើងពីជ្រលងភ្នំខាងក្រោម។
ការវាយលុកនៃស្តេចវិញ្ញាណ
ធារក្ស បានប្រើល្បឿនផ្លេកបន្ទោររបស់គេដើម្បីចុះទៅទិសដៅនៃសំឡេងនោះ។ គេបានឃើញក្រុម កញ្ជ្រោងដែកពុល កំពុងវាយលុកលើរបងការពារ។ គេបានប្រើ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ បាញ់សម្លាប់កញ្ជ្រោងតូចៗជាច្រើនដោយភាពប៉ិនប្រសប់។
ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះ មេកញ្ជ្រោងដែកពុល កម្រិត ស្តេចវិញ្ញាណ (Spirit King - ឋានៈទី ៥) បានលេចមុខ។ មេកញ្ជ្រោងនោះមានរោមរឹងដូចដែក និងមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង និង ពណ៌ស្វាយ វិលជុំវិញខ្លួនរបស់វា។
ធារក្ស ដឹងថា ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ របស់គេមិនអាចទប់ទល់នឹងកម្លាំងនេះបានឡើយ។ គេត្រូវតែប្រថុយ។
"ខ្ញុំត្រូវតែប្រើវា! ទោះបីអាថ៌កំបាំងរបស់ខ្ញុំត្រូវលាតត្រដាងក៏ដោយ!"
គេបានដកធ្នូវិញ ហើយហៅ ពូថៅច្រេះ ដ៏អាម៉ាស់នោះចេញមក។ ពេលដែលមេកញ្ជ្រោងវាយប្រហារ ធារក្ស បានបិទភ្នែក ហើយប្រមូលផ្តុំ ថាមពលឈាមនិងឆ្អឹងដើម ទាំងអស់របស់គេទៅលើពូថៅនោះ។
ភាពច្រេះបានបាត់ទៅ! ពូថៅនោះបានប្រែជា ពណ៌ខ្មៅងងឹត ហើយ ធារក្ស បានលើកវាវាយដោយ កម្លាំងកាយសុទ្ធសាធ។
ប៊ឹសសស!
ពូថៅច្រេះបានកាត់ផ្តាច់ ក្រញាំរបស់មេកញ្ជ្រោង ដែលការពារដោយឆពណ្ណរង្សីទាំងពីរ! មេកញ្ជ្រោងបានដួលចុះដោយការឈឺចាប់ ហើយ ធារក្ស បានបោះពូថៅច្រេះនោះបុកចំ ក្បាល របស់វា។
សត្វចម្លែកនោះបានដួលចុះស្លាប់ភ្លាមៗ។ ពីលើខ្លួនរបស់វា ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង និង ពណ៌ស្វាយ បានរលត់បាត់ទៅវិញ។
ធារក្ស បានដួលលុតជង្គង់នៅលើដីដោយសារតែការហត់នឿយ ហើយបានទាញពូថៅច្រេះចូលទៅក្នុងខ្លួនវិញ។ គេដឹងថា អាថ៌កំបាំងនៃវិញ្ញាណប្រយុទ្ធពីរ របស់គេត្រូវបានលាតត្រដាងហើយ។