Doğum gününe iki gün kalmıştı. Zamira odasında uykusuz ve sessizliğin nefesini ensesinde hissederken düşüncelerini sorguluyordu.
Saat tam 03:03 de lambası bir kez titredi ve ardindan bir kaç kez daha lamba yanıp söndü. İrkildi fakat artık alışıyordu sanki olanlara. Işığın tamamen sönmesi ile birlikte odanın köşesinde bir gölge yavaşça kipirdamaya başladı. Bu kez farklıydı gölge büyüdü şekil aldı ve duvarda sanki bir sıvıymıs gibi dalgalandı. Zamira ayağa kalktı, ayaklarının altındaki zemin kayıyordu gölge bir anlığına kaybolup yeniden belirdi etrafına baktı ancak artık kendi odasında değildi. Etrafı gri tonlarda isiltilarla parlıyordu, gökyüzü mor ve gümüş arası bir renge bürünmüştü. Uzakta devasa yapılar vardı ancak taş değil canlı gibi titreşen kristallerden oluşmuş kuleler vardı. Hava ağırdı ancak içinde bir müzik gibi yankılanan titreşimler hissediliyordu. Biraz ileride bir silüet ona bakiyordu.
"Nayel!"
Üzerindeki siyah giysi bu dünyanın karanlığını yutuyor gibiydi . Fakat vücudundan yayılan buz mavisi ışık çevresindeki her şeyi parlatiyordu.
Zamiranin kalbi göğsünden çıkacak gibi oldu fakar korkmuyordu. Nayel konuşmuyordu yalnızca ellerini kaldirmis ve parmak uçlarından yayılan ışıltılar havada süzülüyordu.
Zamiranin önünde bir kapı belirdi. Kapı henüz açılmamış ve kilitliydi. Zamira bir adım atmaya çalıştı ama o esnada Dünya titredi ve gökyüzü evrenle birlikte çatırdamaya başladı. Bir fısıltı karanlıkta yankılandı..
"Henüz değil.."
Gözlerini açtığında odasındaydi. Ter içinde lambası sönmüş ve masanın uzerindeki kitap kendi kendine yeniden açılmıştı.
Sayfanın ortasında bir yazı beliriyor ve ışıklar saçıyordu. Zamira doğruldu ve kitaba yöneldi. Üzerinde bir yazı parlıyordu;
"Karanlık bizim hapis oldugumuz yer kötülüğümüzden değil, ışık içimizde hala var"
Zamira o an farketti ki bu artık bir merak değil bir çağrının sesiydi..