Alas-siyete ng umaga. Ang oras kung kailan ang lahat ng mahika ng gabi ay dahan-dahang naglalaho kasabay ng pagbubukas ng mga ilaw sa kalsada. Sabi nila, ang umaga raw ang simbolo ng bagong pag-asa, pero para sa akin, ito ang oras ng pinakamabigat na pagpapanggap. Ito ang oras kung kailan kailangan kong pulutin ang bawat piraso ng "dangal" ko na nagkalat sa sahig ng penthouse ni Nikolai.
Nakatayo ako sa harap ng malaking salamin sa banyo. Tiningnan ko ang sarili ko—namumula ang mga labi, gulo ang buhok, at ang pinaka-halata sa lahat: ang mga pulang marka sa leeg at balikat ko. Para silang mga selyo ng pag-aari. Isang pasakit na kailangan kong itago sa ilalim ng concealer at high-neck na damit.
"Looking for a way to hide the truth, Savannah?"
Sumulpot si Nikolai sa likuran ko. Wala na siyang suot na kahit na ano maliban sa isang tuwalya na nakatali nang mababa sa kanyang baywang. Hinaplos niya ang buhok ko at hinalikan ang balikat ko, eksakto sa ibabaw ng markang iniwan niya kanina.
"Nikolai, kailangan ko nang umalis. Anong oras ang breakfast meeting ni Daddy. Kapag nakita niya ako nang ganito, lulutang tayo sa Pasig River bago mag-tanghalian," pilit kong biro, pero ang totoo ay nanginginig ako sa takot. Hindi kaba ang nararamdaman ko, kundi 'yung takot na baka ito na ang huli.
Hinarap niya ako sa kanya. Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi. "Sabi ko naman sa'yo, ayaw ko ng takot. Dito ka lang sa akin. I can keep you here. Walang makakapasok sa penthouse na 'to kung hindi ko gusto."
"Alam nating dalawa na hindi pwede 'yun," malungkot kong sagot. "I'm a Montenegro, Nikolai. May mga obligasyon ako. May pangalan kaming kailangang protektahan. Ang nangyari sa atin... ito ang pinakamalaking mantsa sa kasaysayan ng pamilya ko."
"Mantsa? O ang pinaka-totoong bahagi ng buhay mo?" hamon niya. "Savannah, look at me. Sa loob ng ilang gabi, nakita ko kung paano ka lumaban, kung paano ka sumigaw, kung paano ka naging malaya. Huwag mong sabihing mas pipiliin mong bumalik sa pagiging porselanang manika para lang sa Daddy mo?"
Hugot na hugot ang mga salita niya. Parang bawat katotohanang sinasabi niya ay isang sampal sa akin. Kasi tama siya. Sa labas, ako ang depinisyon ng tagumpay at yaman. Pero dito, sa gitna ng bawal na ugnayang ito, doon ko lang naramdaman na tao ako. Isang babaeng may pagnanasa, may damdamin, at may kakayahang mawasak.
"Hindi ko pinipili ang pagiging manika, Nikolai. Pinipili ko lang na hindi magkaroon ng giyera sa pagitan natin," sabi ko habang dahan-dahang isinusuot ang aking damit. "Huwag kang mag-alala. Ang maskarang ito... sanay na akong isuot. Ilang taon ko na itong ginagawa. Kayang-kaya kong magsinungaling sa kanila."
Kinuha niya ang burner phone na ibinigay niya sa akin at inilagay sa bag ko. "Gamitin mo 'yan. Kapag hindi ko na matiis na makita kang nakakasakal na gown na 'yan, susunduin kita. Kahit sa gitna pa ng boardroom niyo, kukunin kita."
Ngumiti ako nang bahagya—isang matamis pero mapait na ngiti. "You're a monster, Nikolai."
"And you're my favorite toy, Princess," sagot niya bago muling idampi ang kanyang mga labi sa akin. Isang halik na hindi na lang basta sexy, kundi may halo nang pangungulila.
Nang makalabas ako ng penthouse at makasakay sa itim na SUV na naghihintay sa akin, doon lang ako nakahinga nang malalim. Tumingin ako sa bintana, pinagmamasdan ang mga gusali ng BGC na unti-unting lumalayo. Pakiramdam ko, iniwan ko ang kalahati ng kaluluwa ko sa kama ni Nikolai.
Pagdating ko sa mansyon, dumaan ako sa likod na pinto. Mabilis akong umakyat sa kwarto ko at nagpalit ng damit. Naglagay ako ng makapal na makeup para itago ang puyat at ang mga marka ng pagnanasa. Isinuot ko ang aking pinaka-pormal na blazer at inayos ang buhok hanggang sa magmukha na naman akong si Savannah Montenegro—ang Wealthy Girl na walang kaalam-alam sa dumi ng mundo.
Pagbaba ko sa dining room, naroon si Daddy, abala sa pagbabasa ng pahayagan. Tumingala siya at tumingin sa akin.
"Good morning, Savannah. Mukhang maaga ka ngayong nag-ayos. Did you sleep well?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay matalas na parang binubutas ang kaluluwa ko.
"Opo, Dad. Medyo maaga lang nagising dahil sa dami ng kailangan nating i-review na papers," sagot ko. Ang boses ko ay kalmado, pormal, at walang kaabog-abog. Ganito pala ang epekto ng pakikipagrelasyon sa isang Mafia heir—natututo kang maging kasing lamig ng bakal.
"Good. Don't forget, we have a meeting with the port authorities this afternoon. At balita ko, nandoon din ang mga Volkov. Sabi ko sa'yo, huwag na huwag kang titingin o kakausap sa kahit kanino sa kanila. They are animals."
Tumango ako nang bahagya habang dahan-dahang humihigop ng kape. "I know, Dad. I'll make sure to keep my distance."
Sa loob-loob ko, gusto kong tumawa. *Distance?* Kung alam lang niya na ilang oras pa lang ang nakakalipas, ang distansya namin ni Nikolai Volkov ay kasing nipis na lang ng hangin. Kung alam lang niya na ang bawat bahagi ng katawan ko ay may bakas pa ng pagnanasa ng isa sa mga "hayop" na tinutukoy niya.
Nagsimula na ang araw. Ang maskara ay nakasuot na. Pero habang nakaupo ako sa tapat ng Daddy ko, ramdam ko pa rin ang init ng burner phone sa loob ng bag ko. Isang maliit na bagay na nagpapaalala sa akin na sa kabila ng lahat ng yaman at dangal na ito, may isang "sinful fantasy" akong binabalik-balikan sa dilim.
At alam ko, hindi na magtatagal... ang maskarang ito ay tuluyan nang mabubura. Dahil kapag ang isang Volkov at isang Montenegro ay nagsama, ang dulo ay hindi kapayapaan... kundi isang napaka-sexy at napaka-mapanganib na pagsabog.
***
**Itutuloy ba natin ang tensyon sa pagitan nina Nikolai at Savannah sa harap mismo ng kanilang mga pamilya?