เมื่อผมชวนเมียสวิงกิ้ง
ตอนที่ 8 เอาชายเดี่ยวสองคนมาให้เมีย (ต่อ)
ติ๊งต่อง...
เสียงออดหน้าประตู...มันดังเหมือนเสียงปืนสตาร์ทในหัวผม
มิ้นสะดุ้งเล็กน้อยจากหน้ากระจก เธอหันมามองผม แววตาตื่นตระหนก "มา...มาแล้วเหรอคะ"
"คงงั้น" ผมยิ้มกริ่ม รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั่วร่าง "ไปสิที่รัก...ไปเปิดประตูต้อนรับ... เพื่อนเก่า...ของนนท์หน่อย"
"เดี๋ยวสิ! มิ้น...มิ้น..." เธอพยายามจะคว้าผ้าคลุมไหล่ แต่ผมคว้ามือเธอไว้ก่อน
"ชุดนี้สมบูรณ์แบบแล้ว...ไม่ต้องปิดบัง" ผมจูบที่ขมับเธอเบาๆ "ไปเถอะครับ"
ผมเดินตามหลังเธอไปห่างๆ...เพื่อดู
มิ้นสูดหายใจลึก เธอดูเหมือนนางพญาที่กำลังจะออกรบ...แต่ก็เหมือนลูกแกะที่กำลังจะเข้าโรงเชือด เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาเล็กน้อยไปปลดล็อค...
แกร๊ก...
ประตูเปิดออก...
บนทางเดินหน้าห้อง ยืนร่างสูงใหญ่ของผู้ชายสองคน...ที่ไม่คุ้นตาเลยแม้แต่น้อย
คนแรก...คนที่ผมรู้ทันทีว่าคือ "เคน" (ไอ้หนุ่มฟรีแลนซ์) เขาสวมเสื้อเชิ้ตลำลองปลดกระดุมสองเม็ด เผยให้เห็นแผงอกจางๆ เขากำลังยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่กว้าง...กว้างจนมิ้นต้องถอยหลังไปครึ่งก้าว สายตาของเขามัน... เปิดเผย...จนน่ากลัว เขากวาดตามองมิ้นตั้งแต่หัวจรดเท้า...และมาหยุดอยู่ที่แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเธอ...นานเป็นพิเศษ
คนทีสอง... "ท็อป" (นักธุรกิจ) เขายืนเงียบกว่า สุขุมกว่า เขาสวมสูทลำลองทับเสื้อยืดคอเต่าสีเข้ม...ดูเหมือนนักธุรกิจที่เพิ่งเลิกงานจริงๆ แต่สายตาของเขา...พระเจ้า...สายตาของเขามันคมกริบยิ่งกว่าเคนเสียอีก ถ้าเคนคือไฟที่ลุกโชน...ท็อปก็คือน้ำแข็งแห้งที่พร้อมจะแผดเผาคุณทันทีที่สัมผัส
ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ...
"เอ่อ..." มิ้นเป็นคนเริ่มก่อน "สวัสดีค่ะ...หา...ใครคะ"
เคนหัวเราะในลำคอ "นนท์อยู่ไหมครับ...ผมเคน...เพื่อนนนท์ครับ" เขาเน้นคำว่า "เพื่อน" ชัดเจน "แล้วคุณคงจะเป็น... มิ้น...สินะครับ...นนท์มัน...โม้ไม่ผิดจริงๆ ด้วย"
"เฮ้! ไอ้เคน! ไอ้ท็อป! เข้ามาเลยๆ" ผมเดินออกมาจากมุมมืด ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ร่าเริงที่สุดในโลก
ผมเดินเข้าไปโอบเอวมิ้นจากด้านหลัง...ดึงร่างเธอที่กำลังเกร็งเล็กน้อยให้มาชิดตัว "มิ้น...นี่ไง...ท็อป กับ เคน...ที่นนท์เล่าให้ฟัง"
ผมจงใจวางมือบนแผ่นหลังเปลือยๆ ของเธอ...ลูบไล้มันเบาๆ...ต่อหน้าพวกเขาสองคน
ผมเห็นแววตาของท็อปกระตุกเล็กน้อย...ขณะที่เคนยิ้มกว้างขึ้น
"สวัสดีครับคุณมิ้น" ท็อปเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตายังคงจับจ้องที่มือของผม "นนท์พูดถึงคุณให้ฟังเยอะมาก...แต่เขาไม่ได้บอกเลยว่าคุณ... กล้าหาญ...ขนาดนี้"
"กล้าหาญ?" มิ้นทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
"ก็ชุดนี้ไงครับ...สวยมาก...เหมาะกับคุณมากจริงๆ" เคนรีบเสริม "นนท์...มึงแม่งโชคดีชิบเป๋ง...กูอิจฉา"
"ฮ่าๆๆๆ" ผมหัวเราะกลบเกลื่อน "เข้ามาสิครับ...มิ้น...ไปเตรียมเครื่องดื่มให้เพื่อนๆ นนท์หน่อยนะ...เอาขวดนั้นเลย...วิสกี้ที่นนท์เพิ่งซื้อมา"
เราสี่คนย้ายมานั่งที่ห้องนั่งเล่น ผมจงใจให้มิ้นนั่งข้างผมบนโซฟาตัวยาว...ส่วนเคนกับท็อปลงนั่งบนอาร์มแชร์สองตัวที่หันหน้าเข้าหาเรา...มันเหมือน...การเผชิญหน้า
"มิ้น...เดี๋ยวสิ" ผมแกล้งทักตอนที่เธอกำลังจะลุกไปหยิบน้ำแข็ง "เคน...ท็อป...นี่ครั้งแรกที่เจอกันเลยนี่...มิ้น...ชนแก้วกับเพื่อนๆ นนท์ก่อนสิ"
มิ้นที่กำลังอึดอัด...แต่ก็พยายามทำตัวเป็นภรรยาที่ดี...ยกแก้ววิสกี้ของเธอขึ้น "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
เคนยกแก้วชนกับเธอ...แต่แทนที่จะชนแล้วดื่ม...เขากลับจ้องตาเธอไม่วาง "ชน...ให้กับ...การเริ่มต้นที่ดีครับ"
ขณะที่มิ้นกำลังจะหันไปชนแก้วกับท็อป...
"เดี๋ยวก่อนครับ" เคนพูดขึ้นมาอีก "คุณมิ้น...ผมว่าชุดคุณ...มันมีด้ายรุ่ยๆ ตรงหลังน่ะ"
"คะ!" มิ้นสะดุ้ง ตกใจจนแทบจะทำแก้วหล่น
"ไหนๆ" ผมรีบผสมโรง "ตรงไหนวะเคน"
"ตรงนั้นน่ะ...เกือบถึงเอว...ผมว่าผมช่วยดูให้ดีกว่า" เคนทำท่าจะลุกขึ้น
"เฮ้ย! ไม่ต้อง!" ผมรีบห้าม...นั่นมันนอกบท "เดี๋ยวเมียกู...กูดูเอง"
ผมพูดจบ...ก็หันไปจัดการกับมิ้นทันที "หันหลังมาสิที่รัก...ไหน...นนท์ดูซิ"
มิ้นหันหลังให้ผม...และนั่น...ก็คือการหันแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า...ให้กับแขกผู้ชายแปลกหน้าอีกสองคน...ที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสามเมตร
ผมแกล้งทำเป็นมองหาด้ายที่ไม่มีอยู่จริง...ผมใช้นิ้วลากไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนของเธอ...ช้าๆ...
"ไม่เห็นมีเลย...เคน...มึงตาฝาดรึเปล่า" ผมพูด...ขณะที่ยังคงลูบไล้หลังของมิ้น "หรือว่า...มันอยู่... ต่ำ...กว่านี้"
ผมจงใจเลื่อนมือต่ำลง...ต่ำลง...จนเกือบจะถึงขอบบั้นท้ายที่โค้งมน...
"อ๊ะ...นนท์" มิ้นครางเสียงแผ่ว...ตัวเธอสั่นสะท้าน...เธอไม่ได้สั่นเพราะกลัว...ผมรู้...เธอสั่นเพราะ ความตื่นเต้น
ผมเห็นในกระจกเงาบานใหญ่ที่แขวนอยู่ผนังฝั่งตรงข้าม...
เคน...กำลังกลืนน้ำลาย...
ท็อป...กำลังจ้องมองมือผมที่อยู่บนหลังมิ้น...ตาไม่กะพริบ...
ผมยิ้ม...ผมรู้แล้วว่าคืนนี้...มันจะไม่จบแค่ที่ผมวางแผนไว้
"เจอแล้ว!" ผมแกล้งดีดนิ้ว "อยู่นี่เอง...เดี๋ยวจัดการให้"
ผมโน้มตัวลงไป...ทำทีเหมือนดึงด้ายออก...แต่ผมกลับ... จูบ...ลงไปที่แผ่นหลังของเธอ...เบาๆ...แต่หนักแน่น
มิ้นสะดุ้งสุดตัว...
เคนกับท็อป...ก็เช่นกัน
"เรียบร้อยครับที่รัก" ผมผละออกมาตบหลังเธอเบาๆ "ไป...ไปเอาน้ำแข็งให้เพื่อนนนท์ได้แล้ว"
มิ้นรีบลุกขึ้นเดินตัวแข็งทื่อไปที่ครัว...แผ่นหลังของเธอ...มีรอยจูบจางๆ ของผม...ประทับอยู่
ผมหันกลับมายิ้มให้เพื่อนใหม่ทั้งสองคน
"ดื่มครับ...วิสกี้ขวดนี้...แพงมาก"
เมื่อมิ้นหายเข้าไปในครัว...
ทันทีที่ร่างของเธอพ้นสายตา บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไปทันที เคนเอนตัวมาข้างหน้า...รอยยิ้ม "เพื่อนเก่า" ที่สุภาพเมื่อครู่...หายไป ถูกแทนที่ด้วยแววตาหิวกระหายและรอยยิ้มกริ่มที่รู้กัน
"เชี่ย...นนท์" เคนพ่นลมหายใจออกมา "มึง...มึงไม่ได้โม้"
"กูเคยโม้เหรอ" ผมตอบ พยายามรักษาน้ำเสียงให้สบายๆ ที่สุด ขณะยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ
"เขาเรียกว่า... 'เหนือความคาดหมาย'" ท็อปพูดแทรกขึ้นมาเสียงเรียบ เขาไม่ได้แสดงท่าทีโจ่งแจ้งเหมือนเคน แต่สายตาคมกริบของเขามัน... วิเคราะห์... รอยจูบที่ผมทิ้งไว้บนหลังของมิ้น...ประเมินสถานการณ์...และประเมินตัวผม
"แล้ว...เมื่อกี้...ที่มึงจูบหลังเมียมึง" เคนเลียริมฝีปาก "นั่น...โชว์กู...หรือโชว์เมีย"
"โชว์พวกมึง...ว่าของของกู" ผมยิ้ม "และโชว์เมียกู...ว่ามีคนอื่น... อยากดู...ของของกู"
เคนหัวเราะหึๆ "มึงแม่งโคตรเหี้ย...กูชอบ"
"เธอ...ยังใหม่" ผมพูดต่อ "เธอตื่นเต้น...แต่เธอกลัว...คืนนี้...พวกมึงต้องช่วยกู...ทำลายกำแพงของเธอ"
"แล้วกำแพงของมึงล่ะ?" ท็อปถามสวนขึ้นมาทันที "มึงแน่ใจนะ...นนท์"
"กูแน่ใจที่สุดในชีวิต" ผมสบตาเขานิ่ง "กูไม่ได้อยาก... เสีย...เมียกู...กูแค่อยาก... แบ่งปัน...ความสุข...ที่กูมี"
ก่อนที่บทสนทนาจะลึกไปกว่านั้น...เสียงก้าวเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้น
มิ้นกลับมา...
เธอถือถังน้ำแข็งใบเล็กมาด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ใบหน้าสวยยังคงแดงระเรื่อ เธอพยายามไม่สบตากับแขกทั้งสองคน มิ้นเดินตรงมาที่โต๊ะกาแฟ...แล้วก้มตัวลง...
จั๊มสูทสีดำที่รัดรูปอยู่แล้ว...ยิ่งรัดแน่นขึ้นเมื่อเธอก้มตัว...สะโพกกลมกลึงที่ตึงเปรี๊ยะนั้น...มันลอยเด่นอยู่ตรงหน้าเคนกับท็อปพอดี...และรอยแหวกที่แผ่นหลัง...มันเผยให้เห็นร่องกระดูกสันหลัง...ลึกลงไป...จนเกือบถึงขอบกางเกงในตัวจิ๋ว...
เคนกลืนน้ำลาย...เสียงดัง... เอื๊อก
ผมเห็น...ผมเห็นทุกอย่าง
"มิ้น...ที่รัก" ผมแกล้งทำเสียงดุ "ก้มตัวแบบนั้นได้ยังไง...เดี๋ยวเพื่อนๆ ก็เห็นหมดหรอก"
มิ้นสะดุ้งสุดตัว! เธอรีบยืดตัวตรงทันที ถังน้ำแข็งแทบหลุดจากมือ "นนท์! บ้า!"
"เห็นอะไร...นนท์" เคนรีบรับลูกทันที "ผม...ไม่ทันได้เห็นอะไรเลย...จริงๆ นะ" แต่สายตาของเขามันตรงข้ามกับคำพูดสิ้นเชิง
"นั่งลงเถอะครับคุณมิ้น" ท็อปพูดเสียงเรียบ "เดี๋ยวผมจัดการเอง...ถือว่า...เป็นการไถ่โทษที่ผมมาช้า" เขาลุกขึ้นหยิบถังน้ำแข็งไปจากมือมิ้นอย่างสุภาพ...แต่นิ้วของเขา...จงใจ...สัมผัสกับนิ้วของมิ้น
มิ้นชักมือกลับแทบไม่ทัน
"ขะ...ขอบคุณค่ะ"
"มาๆๆ ดื่มกันต่อ" ผมดึงมิ้นให้นั่งลงข้างๆ...บนโซฟาตัวยาว...โดยที่ผมยังคงโอบเอวเธอไว้หลวมๆ...มือของผม...ยังคงลูบไล้แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเธอ...ต่อหน้าพวกเขา
บรรยากาศเริ่มผ่อนคลาย (หรือตึงเครียดขึ้น?) ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เคนเริ่มเล่าเรื่องตลก...เป็นเรื่องตลกที่ค่อนข้างสองแง่สองง่าม แต่มิ้นก็หัวเราะคิกคักตาม...ท็อปเล่าเรื่องการเดินทางไปทำธุรกิจ...แต่สายตาของเขากลับ...เดินทาง...ไปทั่วเรือนร่างของมิ้น
"เบื่อว่ะ" จู่ๆ เคนก็โพล่งขึ้นมา "คุยกันแบบนี้มันน่าเบื่อ...เรามาเล่นเกมกันดีกว่า"
มิ้นหันไปมองผมแววตาตื่นๆ
"เกมอะไรวะ" ผมถาม ทั้งที่รู้ดี
" 'ไม่เคย...ไม่เคย' (Never Have I Ever) ไง...คลาสสิก...และ...เปิดเผยดี" เคนยิ้ม
"โอ้...เด็กน้อย" ท็อปส่ายหัว แต่ก็ยกแก้วขึ้น "แต่ก็น่าสนุก...ผมเล่นด้วย"
ทุกสายตา...จับจ้องมาที่มิ้น
"เอ่อ...มิ้น..."
"เล่นสิที่รัก...สนุกๆ...นะ...ถือว่า...ให้เกียรติเพื่อนๆ นนท์" ผมกระซิบ...บีบเอวเธอเบาๆ
มิ้นหน้าแดง...แต่ก็พยักหน้า "ก็ได้ค่ะ...แต่...ห้ามแกล้งมิ้นนะ"
"ไม่มีใครแกล้งคุณหรอกครับ...มีแต่... ของจริง" เคนยิ้ม
"โอเค...กูเริ่มก่อน" เคนยกแก้ว "ไม่เคย...ไม่เคย...ไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียว"
ผมกับท็อปยกดื่ม...มิ้นมองเราตาปริบๆ
"ตาผม" ท็อปพูดเสียงเรียบ "ไม่เคย...ไม่เคย...ขับรถเร็วเกิน 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง"
ผม...เคน...และแม้กระทั่งท็อปเอง...ยกดื่มพร้อมกัน...เราสามคนหัวเราะออกมา
"ตามิ้นค่ะ" มิ้นพูดเสียงเบา "อืม...ไม่เคย...ไม่เคย...กินเหล้าแรงขนาดนี้...ก่อนสามทุ่ม"
เธอยกแก้วขึ้นดื่มเองคนเดียว...พวกเราสามคนหัวเราะลั่น...เธอน่ารัก...และนั่นทำให้เธอยิ่งดู... น่าขย้ำ
"โอเค...ตาผัว" ผมยิ้ม...นี่คือจังหวะของผม
ผมมองหน้าแขกทั้งสองคน...แล้วหันกลับมาสบตากับมิ้น...ที่กำลังมองผมด้วยแววตาเยิ้มๆ จากฤทธิ์วิสกี้
ผมเว้นจังหวะ...ปล่อยให้ความเงียบทำงาน...
"ไม่เคย...ไม่เคย..." ผมพูดช้าๆ ชัดๆ " คิดว่า...การโดนคนอื่นมอง...ตอนกำลังมีอะไรกับแฟนน่ะ...มันน่าตื่นเต้น"
ทั้งห้อง...เงียบกริบ...
เคนอ้าปากค้าง...ท็อปเลิกคิ้ว...
มิ้น...เบิกตากว้าง...หน้าแดงก่ำ...เธอจ้องผมเขม็ง...
ผมยิ้มให้เธอ...ก่อนจะค่อยๆ...ยกแก้ววิสกี้ในมือขึ้น...แล้วกระดก...
อึก...
ผมวางแก้วลง...ผม "ยอมรับ"
เคนหัวเราะลั่น "เชี่ยยยยย! มึงมันร้าย! นนท์! ฮ่าๆๆๆ"
ท็อปไม่พูดอะไร...เขาแค่ยกแก้วของเขาขึ้น...แล้วดื่มตามผม...
บ้าเอ๊ย...ไอ้ท็อป...มันก็คิดเหมือนกัน!
ตอนนี้...ทุกสายตาในห้อง...หันไปที่มิ้น...ที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ...แก้ววิสกี้ในมือสั่นระริก
เธอจะดื่ม...หรือเธอจะไม่ดื่ม