ជំពូកទី ៣៖ វិញ្ញាណនៃប្រាសាទខ្មោច (The Spirit of the Haunted Temple)
ឈុតបើកឆាក៖ ព្រៃដែលត្រូវបណ្តាសា
សុធា និង ណារីតា បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីតាំងដែលសម្គាល់ដោយផែនទីនៅក្នុង កំណត់ត្រាហាមឃាត់។ ទីនោះគឺជា ប្រាសាទបុរាណ មួយដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុង ព្រៃដែលត្រូវបណ្តាសា។ ព្រៃនេះត្រូវបានគេនិយាយតៗគ្នាថាជាកន្លែងដែល អាគមធាតុ ដំបូងត្រូវបានបង្កើតឡើង។
នៅពេលពួកគេចូលទៅក្នុងព្រៃ ខ្យល់ក៏ប្រែជា ធ្ងន់ ហើយ ធាតុអាគម ក៏ចាប់ផ្តើមច្របូកច្របល់។ ពេលនេះ មិនមែនជា វិញ្ញាណអាក្រក់ ទេ តែជា ធាតុសុទ្ធសាធ ដែលកំពុងប៉ះទង្គិចគ្នា។
"អាគមពន្លឺ របស់ខ្ញុំកំពុងតែលោតញាប់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ធាតុពន្លឺសុទ្ធ នៅក្នុងព្រៃនេះ" ណារីតា ខ្សឹប។
"ហើយ ស្រមោល របស់ខ្ញុំក៏កំពុងតែព្យាយាម ទាញខ្ញុំចុះ ទៅក្នុងដីដែរ" សុធា តប។ "កម្លាំងនៃ ធាតុស្រមោល គឺខ្លាំងជាងកន្លែងណាទាំងអស់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ទៅ"។
ឈុតកណ្តាល៖ ការរំខានរបស់វីរៈ
នៅពេលពួកគេកំពុងដើររក ប្រាសាទបុរាណ ស្រាប់តែ លោកគ្រូ វីរៈ បានលេចចេញពីក្រោយដើមឈើធំមួយ។ គាត់បានប្រើ អាគមបំបែកធាតុ ដ៏ខ្លាំងក្លារបស់គាត់។
"ខ្ញុំបានរកឃើញអ្នកហើយ! ខ្ញុំមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកទៅដល់ ប្រាសាទធាតុ នោះទេ!" វីរៈ ស្រែក។
វីរៈ បានបាញ់ រលកធាតុបំបែក ដ៏ធំមួយដែលសំដៅទៅរក ចំណងអាគមរួមបញ្ចូលគ្នា រវាង សុធា និង ណារីតា។ រលកនោះមានឥទ្ធិពលធ្វើឲ្យ ពន្លឺ និង ស្រមោល ចាប់ផ្តើម រុញច្រាន គ្នាទៅវិញទៅមក។
ណារីតា ស្រែកថ្ងូរដោយការឈឺចាប់។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ធាតុពន្លឺសុទ្ធ របស់នាងកំពុងតែព្យាយាម ផ្តាច់ខ្លួន ចេញពី ធាតុស្រមោល របស់ សុធា។
សុធា បានប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បី រុំព័ទ្ធ ពួកគេទាំងពីរ។ ប៉ុន្តែ ធាតុស្រមោល របស់គាត់ក៏កំពុងតែត្រូវ រហែក ដោយ រលកធាតុបំបែក ដែរ។
ឈុត climax តូច៖ ការសម្រេចចិត្តរួមគ្នា
"គាត់ខ្លាំងពេក!" សុធា និយាយទាំងពិបាកដកដង្ហើម។ "ធាតុស្រមោល របស់ខ្ញុំកំពុងតែចុះខ្សោយ!"
ណារីតា បានក្រឡេកមើលភ្នែក សុធា។ នាងបានដឹងថា ពួកគេមិនអាចឈ្នះដោយ កម្លាំង បានទេ។
"យើងមិនមែនជា បុព្វបុរស ទេ សុធា! យើងជា យើង! យើងមាន ជម្រើស!" ណារីតា ស្រែក។
នាងបានដកខ្លួនចេញពី ស្រមោលការពារ របស់ សុធា ហើយបានលាតដៃទៅកាន់ វីរៈ។ វីរៈ គិតថានាងចុះចាញ់ ហើយបានបាញ់ រលកធាតុបំបែក របស់គាត់ទៅកាន់នាង។
តែជំនួសឲ្យការការពារខ្លួន ណារីតា បានប្រើ អាគមផ្កាគន្ធារី របស់នាងដើម្បីបង្កើត ផ្លូវបន្លាលាក់ នៅពីក្រោយ វីរៈ។ ពេល វីរៈ ផ្តោតទៅលើនាង សុធា បានលោតចូលទៅក្នុង ស្រមោល របស់ វីរៈ ហើយបាន បញ្ជូន គាត់ទៅកាន់ទីតាំងមួយផ្សេងទៀតនៃព្រៃយ៉ាងលឿន។
វីរៈ បានបាត់ខ្លួន។ ពួកគេបានឈ្នះ ពេលវេលា។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការជួបវិញ្ញាណបុរាណ
ពួកគេបានរត់ទៅដល់ ប្រាសាទបុរាណ ដែលជាសំណង់ថ្មរាងរង្វង់រលំរលាយដែលពោរពេញដោយ អាគមសុទ្ធ។
នៅចំកណ្តាលប្រាសាទ គឺជា រូបចម្លាក់វិញ្ញាណ មួយដែលចាំងពន្លឺពណ៌ស្វាយ-ខ្មៅ។ វិញ្ញាណ នោះបានចាប់ផ្តើមនិយាយ។
"ខ្ញុំបានរង់ចាំអ្នកទាំងពីរអស់រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ កូននៃពន្លឺ និង កូននៃស្រមោល" វិញ្ញាណបុរាណ និយាយ។ "ខ្ញុំជា វិញ្ញាណនៃធាតុ ដែលជាម្ចាស់ដើមនៃ អាគមស្រមោល។ អ្នកទាំងពីរមិនមែនជាមនុស្សទេ តែជា ធាតុផ្សំ ដែលបានចាប់កំណើតឡើងវិញ"។
"តើវាជាការពិតទេ? តើវាមានន័យថា ជោគវាសនា របស់យើងគឺត្រូវតែបែកគ្នា?" ណារីតា សួរដោយក្តីអស់សង្ឃឹម។
វិញ្ញាណបុរាណ ញញឹមយ៉ាងក្រៀមក្រំ។ "បុព្វបុរសរបស់អ្នកបានបែកគ្នាដើម្បីសង្គ្រោះអាណាចក្រ។ តែ ការរួមបញ្ចូលគ្នា របស់ពួកគេអាចជា មហន្តរាយ... ឬក៏ អំណាចថ្មី ដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។"