ជំពូកទី ១៦៖ ព្រះនាង ឆោមផា និងការសុំដង្ហើមនៃសន្តិភាព
ធារក្ស និង សុវណ្ណរី ត្រូវបានទាហានរាជវាំងដែលមានគ្រឿងសស្ត្រាវុធមាសព័ទ្ធជុំវិញភ្លាមៗ នៅពេលដែលពួកគេបានឆ្លងកាត់ រនាំងការពារមាស នៃព្រះរាជវាំង។ សុវណ្ណរី បានដកដង្ហើមធំដោយធូរស្បើយ ខណៈដែល មហាគ្រូវិញ្ញាណ នៃ សម្ព័ន្ធដាវស្វាយ នៅតែបន្តវាយប្រហារលើរបាំងការពារពីខាងក្រៅ។
នៅកណ្តាលនៃទាហានទាំងនោះ គឺ ព្រះនាង ឆោមផា។ នាងមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតស្ទើរតែដូចរូបទេពអប្សរ ហើយពាក់ មកុដរាជវាំង មួយ។ នាងនៅឋានៈ មហាគ្រូវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ៤) ព្រោះនាងមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌មាស ដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចវិលជុំវិញខ្លួន។
ការជួបគ្នាដំបូង
ព្រះនាង ឆោមផា បានសម្លឹងមើលទៅ ធារក្ស ដោយស្នាមញញឹមដ៏ទន់ភ្លន់ ប៉ុន្តែមានអំណាច។
"ខ្ញុំជា ឆោមផា អ្នកគ្រប់គ្រងនៃ មហានគរវិញ្ញាណ នេះ។ តើអ្នកទាំងពីរជានរណា ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នកត្រូវបានតាមដានដោយក្រុមចោរដ៏កាចសាហាវរបស់ សម្ព័ន្ធដាវស្វាយ?" នាងសួរដោយសំឡេងដ៏ពីរោះ។
ធារក្ស បានឱនក្បាលដោយការគោរព។ គេដឹងថា គ្មានពេលលាក់បាំងការពិតនោះទេ។
"ព្រះនាង ឆោមផា! ខ្ញុំឈ្មោះ ធារក្ស មកពីត្រកូលមួយនៅតាមជ្រលងភ្នំ។ ខ្ញុំត្រូវបានតាមដានដោយសារតែ អាវុធវិញ្ញាណ ទីពីររបស់ខ្ញុំ។"
ធារក្ស បានហៅ ពូថៅច្រេះ ចេញមកពីចន្លោះវិញ្ញាណរបស់គេ ហើយដាក់វានៅលើដី។ "អាវុធច្រេះនេះ តាមពិតគឺជា កណ្តាប់ដៃនៃបាបកម្ម —អាវុធទេពបុរាណមួយក្នុងចំណោមប្រាំ។"
គ្រប់ទាហានរាជវាំង រួមទាំង សុវណ្ណរី ផងដែរភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះនាង ឆោមផា បានសម្លឹងមើលទៅពូថៅនោះដោយក្រសែភ្នែកដែលពោរពេញទៅដោយការទទួលស្គាល់។
"ខ្ញុំដឹងហើយ! ថាមពល បំផ្លាញ ដែលបានបំបែកជំនាញរបស់ពួកគេ... ពិតជាគ្មានអ្វីក្រៅពី កណ្តាប់ដៃនៃបាបកម្ម ទេ!"
ការស្នើសុំកូនសោរទេព
ធារក្ស បានបន្តនិយាយដោយក្ដីអស់សង្ឃឹម៖
"ព្រះនាង! ក្រុមសម្ព័ន្ធដាវស្វាយចង់បានអាវុធនេះ។ បើខ្ញុំមិនដាស់វាឱ្យភ្ញាក់ពេញលេញទេ ខ្ញុំនឹងមិនអាចការពារខ្លួនឯងបានឡើយ ហើយពួកគេក៏អាចនឹងឈ្លានពាននគរនេះនៅពេលណាមួយដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះនាងគឺជាអ្នកកាន់កាប់ វិញ្ញាណប្រយុទ្ធព្យាបាលដ៏កម្រ ហើយមានវត្ថុបុរាណដែលជាប់ទាក់ទងនឹង បរមទេពសន្តិភាព!"
"បាទ! ខ្ញុំមានវា!" ព្រះនាង ឆោមផា ឆ្លើយដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ។ នាងបានហៅ វត្ថុបុរាណតូច មួយចេញពីខ្លួននាង—វាជា បំពង់កែវដ៏តូច មួយដែលមាន ពន្លឺពណ៌បៃតងសុទ្ធ នៅខាងក្នុង។ "នេះគឺជា ដង្ហើមនៃសន្តិភាព —កូនសោរសម្រាប់ដាស់កម្លាំងរបស់ កណ្តាប់ដៃនៃបាបកម្ម!"
លក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះនាង
ព្រះនាង ឆោមផា បានដើរចូលមកជិត ធារក្ស ហើយបានដាក់ បំពង់កែវ នោះនៅមុខគេ។
"ខ្ញុំអាចឱ្យអ្នកខ្ចី ដង្ហើមនៃសន្តិភាព នេះបាន។ ប៉ុន្តែមាន លក្ខខណ្ឌ មួយ។" ព្រះនាងនិយាយដោយសំឡេងម៉ឺងម៉ាត់។
"សូមមានព្រះបន្ទូលមក ព្រះនាង! ទោះជាមានគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំនឹងទទួលយកវា!"* ធារក្ស តាំងចិត្ត។
"ខ្ញុំដឹងថា អ្នកគឺជា គ្រូវិញ្ញាណ ដែលមានអនាគតភ្លឺស្វាង។ បន្ទាប់ពីអ្នកដាស់ កណ្តាប់ដៃនៃបាបកម្ម រួចហើយ អ្នកត្រូវតែចូលរួមក្នុង ការប្រកួតប្រជែងអ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ ដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងអាណាចក្រដែលនឹងធ្វើឡើងក្នុងរយៈពេល មួយខែ ទៀត។ អ្នកត្រូវតែ ឈ្នះ ការប្រកួតនោះ! "
"ហេតុអ្វី?"* សុវណ្ណរី សួរដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។
ព្រះនាង ឆោមផា បានសម្លឹងមើលទៅ សម្ព័ន្ធដាវស្វាយ ដែលនៅតែវាយប្រហារលើរនាំងការពារពីខាងក្រៅ។
"រង្វាន់សម្រាប់អ្នកឈ្នះនៃការប្រកួតនោះ គឺ កូនសោរ មួយទៀត—វាជាកូនសោរដែលអាចជួយដល់ការដាស់ អាវុធទេពបុរាណ បីទៀត! ខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកទទួលបានវា។ លើសពីនេះ បើអ្នកឈ្នះ ខ្ញុំនឹងមានសិទ្ធិប្រើ កម្លាំងប្រយុទ្ធ របស់អ្នកដើម្បីការពារនគរនេះពី សម្ព័ន្ធដាវស្វាយ! តើអ្នកយល់ព្រមទេ?"
ធារក្ស សម្លឹងមើលទៅ សុវណ្ណរី។ នាងបានងក់ក្បាលដោយការលើកទឹកចិត្ត។
"បាទ ព្រះនាង! ខ្ញុំ ធារក្ស សូមទទួលយកលក្ខខណ្ឌនេះ! ខ្ញុំនឹងឈ្នះការប្រកួតប្រជែងអ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ!"
Go ...