ជំពូកទី ២៖ ក្លិនក្រអូបក្នុងរូង (The Scent in the Lair)
ឈុតបើកឆាក៖ ភាពស្និទ្ធស្នាលនៃទម្លាប់
រយៈពេលមួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក ណារីតា និង សុធា កំពុងធ្វើការយ៉ាងលំបាកដើម្បីស្វែងរកទីតាំងពិតប្រាកដរបស់ វិស្វករ សុគន្ធ។ ការរស់នៅក្នុង រូងអ្នកប្រមាញ់ ជាមួយគ្នា បានបង្កើតទម្លាប់ និងភាពស្និទ្ធស្នាលថ្មី។
ណារីតា តែងតែទុកអាហារកក់ក្តៅ និងថ្នាំព្យាបាលរុក្ខជាតិសម្រាប់ សុធា ទោះបីជាគាត់មិនដែលសុំក៏ដោយ។ នាងក៏បានដាក់ ផ្កាគន្ធារី ស្ងួតមួយចំនួននៅក្នុងជ្រុងនៃបន្ទប់ ដើម្បីបន្សាប ក្លិនដែកត្រជាក់ របស់ បច្ចេកវិទ្យា ដែលពួកគេកំពុងតាមដាន។
សុធា កំពុងសម្អាត ដាវស្រមោល របស់គាត់។ គាត់បានចាប់ផ្តើមដឹងខ្លួនថា គាត់ ចូលចិត្ត ក្លិន ផ្កាគន្ធារី នោះ។
"វាមានក្លិនដូចពន្លឺ... តែមិនមែនជាពន្លឺដែលឈឺចាប់ទេ... វាជាពន្លឺដែលកក់ក្តៅ" សុធា គិតក្នុងចិត្ត ហើយក៏បន្តសំលៀងដាវរបស់គាត់ តែមិនដឹងខ្លួនថាគាត់កំពុងញញឹមតិចៗនោះទេ។
ឈុតកណ្តាល៖ ភាពរអាក់រអួលនៃអតីតកាល
ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ជាយក្រុង បុរីរស្មី ដើម្បីស្វែងរកដានរបស់ សុគន្ធ។ នៅទីនោះ ពួកគេបានជួបនឹង លោកគ្រូ ឆាយ៉ា ដែលជាគ្រូអាគមម្នាក់ដែលធ្លាប់ជា មិត្តរួមថ្នាក់ របស់ ណារីតា។
ឆាយ៉ា មានសេចក្តីរីករាយយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលបានជួប ណារីតា វិញ។ គាត់បានចាប់ដៃនាងយ៉ាងណែន។
"ណារីតា! ខ្ញុំនឹកស្មានថាអ្នកបានស្លាប់បាត់ទៅហើយនៅក្នុង ទួលស្រមោល! ត្រឡប់មកវិញទៅ! អាណាចក្រត្រូវការ ពន្លឺបរិសុទ្ធ របស់អ្នក មិនមែនត្រូវការ ស្រមោល នេះទេ" ឆាយ៉ា និយាយដោយសម្លឹងមើល សុធា ដោយការមើលងាយ។
សុធា មិនបាននិយាយអ្វីទេ តែ ស្រមោល នៅជុំវិញគាត់បានចាប់ផ្តើម រលត់ យ៉ាងយឺតៗ។ ណារីតា បានដឹងពី ភាពតានតឹង នោះ។
ណារីតា បានទាញដៃរបស់នាងចេញពី ឆាយ៉ា វិញ។ "លោកគ្រូ ឆាយ៉ា ខ្ញុំឥឡូវនេះជា អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ ហើយ សុធា គឺជា ដៃគូ របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនត្រឡប់ទៅណាទេ"។
សុធា បានងាកក្រោយភ្លាមៗ ហើយដើរចេញដោយគ្មានពាក្យមួយម៉ាត់។ គាត់មិនបានរង់ចាំ ណារីតា ទេ តែគាត់ប្រើ អាគមល្បឿន របស់គាត់ដើម្បីទៅមុខ។
ឈុត climax តូច៖ ការតាមទាន់
ណារីតា បានរត់ទៅតាមទាន់ សុធា ដែលកំពុងឈរនៅជ្រុងផ្លូវងងឹតមួយ។
"មានអ្វីកើតឡើង?" ណារីតា សួរដោយក្តីបារម្ភ។
"គ្មានអ្វីទេ" សុធា តបដោយសំឡេងរឹងប៉ឹង។ "ពន្លឺ របស់អ្នកមានក្លិនដូច បុរីរស្មី ទៀតហើយ។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តក្លិននោះទេ"។
"អ្នកច្រណែនមែនទេ?" ណារីតា សួរដោយញញឹមតិចៗ។
សុធា ងាកមកមើលនាងដោយភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់មិនដែលរំពឹងថា ណារីតា នឹងសួរដោយផ្ទាល់បែបនេះទេ។
"ស្រមោល មិនដឹងថា ច្រណែន គឺជាអ្វីទេ។ ស្រមោល គ្រាន់តែដឹងថា តុល្យភាព ត្រូវបានរំខាន" សុធា តប។ "ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឲ្យនរណាម្នាក់ព្យាយាមយក ពន្លឺ របស់ខ្ញុំទៅឆ្ងាយទេ"។
ណារីតា បានដឹងថា ពន្លឺ របស់នាង មិនមែនសំដៅលើអាគមទេ តែសំដៅលើ ខ្លួននាងផ្ទាល់។ នាងបានលាតដៃ ហើយប៉ះថ្ពាល់របស់ សុធា ដោយថ្នមៗ។
"សុធា ខ្ញុំជា ពន្លឺ របស់អ្នក។ ខ្ញុំនឹងមិនទៅណាទេ"។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការរកឃើញ
សុធា ញាក់ខ្លួន។ គាត់មិនដែលនឹកស្មានថានរណាម្នាក់នឹងប៉ះគាត់ដោយភាពកក់ក្តៅបែបនេះទេ។
ពេលនោះ ពួកគេក៏បានរកឃើញដានមួយ។ នៅលើបង្គោលភ្លើងចាស់មួយ មាន រលកអាគមមេកានិច របស់ សុគន្ធ ដែលលាក់ខ្លួននៅក្រោមការបិទបាំង។
"គាត់ប្រើ រោងចក្របច្ចេកវិទ្យាចាស់" សុធា និយាយ។ "វាស្ថិតនៅក្រោមទីក្រុង ទួលស្រមោល របស់យើង!"
ណារីតា ភ្ញាក់ផ្អើល។ "គាត់កំពុងប្រើ ស្រមោល ដើម្បីលាក់ ពន្លឺបច្ចេកវិទ្យា!"
"គាត់កំពុងប្រើភាពងងឹតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបំផ្លាញ គ្រីស្តាល់ជីវិត" សុធា បញ្ជាក់។ "យើងត្រូវទៅ! រូងអ្នកប្រមាញ់ របស់យើង គឺជាច្រកចូលចុងក្រោយរបស់គាត់!"
ពួកគេទាំងពីរបានលោតចូលទៅក្នុងភាពងងឹតម្តងទៀត ដោយមាន គោលដៅវិជ្ជាជីវៈ និង អារម្មណ៍ស្នេហា ដែលកំពុងលូតលាស់រវាងគ្នា។