ជំពូកទី ៤៖ អន្ទាក់នៃរលកមេកានិច (The Trap of Mechanical Waves)
ឈុតបើកឆាក៖ គុកដែក
សុធា និង ណារីតា ត្រូវបានជាប់នៅក្នុង គុកដែក ដែលបង្កើតឡើងដោយ បង្គោលភ្លើងមេកានិច ជាច្រើន។ រលកមេកានិចដែលបញ្ចេញចេញពីបង្គោលទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យ អាគមបុរាណ ទាំងអស់នៅក្នុងបន្ទប់ចុះខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង។
សុគន្ធ ឈរនៅពីក្រៅគុកដែក ដោយកាន់ ឧបករណ៍បញ្ជាពីចម្ងាយ។
"សុធា! អ្នកពិតជាល្ងង់ខ្លៅដែលហ៊ានលាក់ខ្លួននៅក្រោម ស្រមោល របស់ខ្ញុំ!" សុគន្ធ និយាយដោយកំហឹង។ "ទួលស្រមោល នេះគ្រាន់តែជាកន្លែងលាក់ខ្លួនដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់ បច្ចេកវិទ្យា របស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ! ខ្ញុំនឹងប្រើ ថាមពលស្រមោល ដើម្បីពង្រីក រលកមេកានិច របស់ខ្ញុំ!"
ណារីតា បានព្យាយាមប្រើ អាគមពន្លឺ របស់នាង តែវារលាយបាត់ភ្លាមៗនៅពេលដែលប៉ះនឹង រលកមេកានិច។
"យើងត្រូវតែចេញពីទីនេះ! អាគមរបស់យើងស្ទើរតែគ្មានតម្លៃទេ!" ណារីតា ស្រែក។
ឈុតកណ្តាល៖ ចំណុចខ្សោយរបស់ស្រមោល
សុធា ព្យាយាមប្រើ អាគមស្រមោលវាយប្រហារ របស់គាត់។ គាត់បានបាញ់ ដាវស្រមោល របស់គាត់ទៅលើ បង្គោលភ្លើង តែម្តងនេះ ដាវស្រមោល នោះបាន រំលាយ ទៅជា ផេះខ្មៅ មុននឹងប៉ះនឹងគោលដៅ។
"ខ្ញុំដឹងពីរបៀបដែល អាគមស្រមោល ដំណើរការ សុធា" សុគន្ធ សើច។ "រលកមេកានិច របស់ខ្ញុំបង្កើត សំឡេង ដែលធ្វើឲ្យ ស្រមោល មិនអាចប្រមូលផ្តុំគ្នាបាន! ឥឡូវនេះ អ្នកគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតា!"
សុធា បានចាប់ផ្តើមដកដង្ហើមធំ។ គាត់ធ្លាប់មានមោទនភាពចំពោះ អាគមបិទបាំង និង ស្រមោល របស់គាត់។ ភាពចុះខ្សោយនេះ បានធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថា ងាយរងគ្រោះ ដូចកាលពីអតីតកាល។
"គាត់និយាយត្រូវ..." សុធា ខ្សឹប។ "ខ្ញុំមិនអាចការពារអ្នកបានទេ"។
ឈុត climax តូច៖ ការសារភាពក្រោមសម្ពាធ
ណារីតា បានឃើញពី ភាពអស់សង្ឃឹម នៅលើទឹកមុខរបស់ សុធា។ នាងបានដឹងថា មិនមែនគ្រាន់តែជា អាគម របស់គាត់ដែលកំពុងចុះខ្សោយទេ តែជា កម្លាំងចិត្ត របស់គាត់ផងដែរ។
នាងបានដើរទៅកាន់ សុធា ហើយដាក់ដៃរបស់នាងលើទ្រូងរបស់គាត់ ដែលនៅក្បែរ ដុំថ្មបន្តោងរលោង របស់ពួកគេ។
"សុធា! អ្នកមិនមែនគ្រាន់តែជា ស្រមោល របស់ខ្ញុំទេ។ អ្នកគឺជា ដុំថ្ម របស់ខ្ញុំ" ណារីតា និយាយ។ "ខ្ញុំមិនបានស្រឡាញ់ អាគម របស់អ្នកទេ តែខ្ញុំស្រឡាញ់ អ្នក! ភាពក្លាហានរបស់អ្នក មិនអាស្រ័យលើ ស្រមោល នោះទេ!"
សុធា មិនបានតបតទេ តែគាត់បានក្រឡេកមើលភ្នែក ណារីតា យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។ ការសារភាពរបស់នាង បានធ្វើឲ្យ ជញ្ជាំងស្រមោល នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ចាប់ផ្តើមប្រេះស្រាំ។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនអាចរស់នៅដោយគ្មាន ពន្លឺ របស់អ្នកបានទេ ណារីតា" សុធា និយាយ។ "អ្នកគឺជា អត្តសញ្ញាណ របស់ខ្ញុំឥឡូវនេះ!"
ឈុតបញ្ចប់៖ ផែនការថ្មី
ការសារភាពរបស់ពួកគេបានបង្កើតនូវ រលកថាមពលថ្មី មួយ។ ថ្មបន្តោងរលោងដែលពួកគេបានទទួលពី អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ បានចាប់ផ្តើមបញ្ចេញពន្លឺ។
ណារីតា បានប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត របស់នាងម្តងទៀត។ លើកនេះ នាងមិនបានព្យាយាមមើល អាគម ទេ តែនាងព្យាយាមមើល រចនាសម្ព័ន្ធមេកានិច របស់គុកដែក។
"ខ្ញុំឃើញហើយ! រលកមេកានិច នេះដំណើរការដោយ ចរន្តអគ្គិសនី!" ណារីតា ស្រែក។ "អាគមផ្កា របស់ខ្ញុំអាចបង្កើត វល្លិ ដែលអាចទប់ទល់នឹង ចរន្តអគ្គិសនី បាន! តែខ្ញុំត្រូវការ កម្លាំង របស់វា!"
"ខ្ញុំនឹងឲ្យវាទៅអ្នក!" សុធា និយាយ។ គាត់បានដាក់ដៃរបស់គាត់លើដៃ ណារីតា យ៉ាងណែន។ គាត់បានសម្រេចចិត្តថា សេចក្តីស្រឡាញ់ របស់គាត់គឺខ្លាំងជាង ការភ័យខ្លាច របស់គាត់។
"ប្រើ ស្រមោល របស់ខ្ញុំដើម្បីពង្រឹង អាគមផ្កា របស់អ្នក! ណារីតា! ប្រើ ភាពរឹងមាំនៃធម្មជាតិ របស់ខ្ញុំ!" សុធា បញ្ជា។
ពួកគេបានចាប់ផ្តើមបញ្ចូល អាគមផ្សំគ្នា របស់ពួកគេម្តងទៀត ត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីបំបែក អន្ទាក់មេកានិច របស់ សុគន្ធ។